Γεώργιος Αλεξιάς, Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ: Η ΕΡΓΑΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ, Επιθεώρηση Κοινωνικών Ερευνών, 108|2002, 229-256


Ο θάνατος αποτελεί ένα φαινόμενο το οποίο δεν έχει μια διαχρονική αντιμετώπιση, αλλά αντιθέτως αποκτά την ιδιαίτερη εννοιολόγησή του σύμφωνα με την κοινωνία στην οποία μελετάται. Στο πλαίσιο των δυτικών κοινωνιών, ο θάνατος γνώρισε διαφορετικές μορφές πρόσληψης σύμφωνα με τα ευρύτερα συστήματα ιδεών και τις εκάστοτε κοσμοθεωρίες. Η τομή στην εξέλιξη επήλθε με την ανάπτυξη της ανατομίας όπου για πρώτη φορά ο θάνατος αντιμετωπίσθηκε ως ένα «αντικειμενικό» βιολογικό φαινόμενο το οποίο, στο πλαίσιο του μηχανιστικού μοντέλου, λειτουργεί βάσει συγκεκριμένων νομοτελειών. Ο εργαλειακός αυτός προσδιορισμός του θανάτου οδηγεί στον εγκλεισμό του στο νοσοκομείο και στην αποκλειστική διαχείριση του από τους γιατρούς. Η τεχνική πρόσληψη του θανάτου και η απόκρυψη του από την κοινωνία οδηγεί εντέλει στην εργαλειοποίηση της ανθρώπινης υπόστασης, όπου αντιμετωπίζεται στο πλαίσιο μιας τεχνοκρατικής λογικής ως αντικείμενο προς διαχείριση σύμφωνα με τη γνώμη των «ειδικών».

Ακολουθήστε το ΕΚΤ: