Χαράλαμπος Τσέκερης, Ισχυρή αναστοχαστικότητα / ανίσχυρη θεωρία, Επιθεώρηση Κοινωνικών Ερευνών, 137|2012, 233-251

Η αναλυτική προσοχή του άρθρου επικεντρώνεται στους συγκεκριμένους τρόπους με τους οποίους συλλαμβάνεται και χρησιμοποιείται η μεθοδολογική έννοια της αναστοχαστικότητας, καθώς και στον («ανοσοποιητικό») ρόλο που πραγματικά διαδραματίζει στην ποιοτική έρευνα και την κοινωνική θεωρία. Εξετάζοντας τις κυρίαρχες (κριτικές και κονστρουκτιβιστικές) αναστοχαστικές προσεγγίσεις, θα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει με ευκολία τη σύνδεση των μεταθεωρητικών προσπαθειών με το ιδεώδες της «ισχυροποίησης της κοινωνικής θεωρίας» (Bourdieu, Harding). Ωστόσο, η επιδίωξη αυτού του ιδεώδους τείνει πάντοτε στην παράκαμψη της «γνωστικής κυκλικότητας» (Maturana/Varela, Luhmann), με στόχο τη συντήρηση του επιστημονικού εξουσιαστικού κύρους (authority), του «επιστημονικού μεγαλοϊδεατισμού» (Hammersley). Ενθαρρύνοντας τη συνειδητή αυτο-τοποθέτησή μας στον επιτελεστικό «κύκλο της αναπαράστασης», αποφεύγουμε οριστικά τις παγίδες της (δήθεν «ισχυρής») θετικιστικής σκέψης.