Το άρθρο εκκινεί από την υπόθεση ότι η κρίση δεν συνδέεται μονοσήμαντα με τις προφανείς στρεβλώσεις και παθογένειες της μεταπολιτευτικής διευθέτησης, αλλά εγγράφεται ως λογική συνέπεια στα προγράμματα του «εκσυγχρονισμού» και της «μεταρρύθμισης», που εκδηλώνονται συστηματικά από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και αποκρυσταλλώνονται κανονιστικά στις δεσμεύσεις του Μνημονίου. Υπ' αυτό το ερμηνευτικό πρίσμα, σκιαγραφεί το συνεχές των δομικών και λειτουργικών μετασχηματισμών στο πολιτικό μας σύστημα μέσα από την κριτική συνεξέταση των κεντρικών «μεταρρυθμιστικών» επιλογών. Στόχος μας είναι να προτείνουμε ένα πλαίσιο κριτικής ανάλυσης για την κατανόηση και την αξιολόγηση των μεταβολών που εξελίσσονται στη σχέση κράτους, κοινωνίας, αγοράς, τις τελευταίες δεκαετίες. Mεταβολές, που κατά την άποψή μας, προοικονομούν ιδιόρρυθμα τόσο την ίδια την κρίση όσο και τον τρόπο διαχείρισής της. Στη συνάφεια αυτή επιχειρείται μια κατ' αρχάς αποτίμηση των συνεπειών που συνεπάγονται οι εν λόγω μετασχηματισμοί σε ζωτικής σημασίας για την αναπαραγωγή του κοινωνικοπολιτικού συστήματος διακυβεύματα, όπως η κοινωνική συνοχή και η νομιμοποίηση της πολιτικής εξουσίας