Το άρθρο αυτό αποτελεί μία κριτική εξέταση του κοινωνικού διαχωρισμού ως αναλυτικής κατηγορίας και ως εμπειρικού αντικειμένου της αστεακής κοινωνιολογίας. Ο συγγραφέας διαπιστώνει μία φαινομενική σύγκλιση στους όρους προσέγγισης του φαινομένου, τόσο μεταξύ ερευνητών σε διεθνές επίπεδο, όσο και μεταξύ ερευνητών και δημοσίων πολιτικών. Προκείμενου να ελέγξει την ορθότητα αυτής της εντύπωσης διερευνά μία σειρά μεθοδολογικών ζητημάτων και πολιτικών πρακτικών, εντοπίζοντας σημαντικές διαφορές κυρίως μεταξύ Ευρώπης, ΗΠΑ και Λατινικής Αμερικής. Καταλήγει στο ότι η συγκριτική μελέτη του κοινωνικού διαχωρισμού, παρά τις δυσκολίες που παρουσιάζει λόγω των εθνικών ιδιαιτεροτήτων, μπορεί να βοηθήσει στην αναστοχαστική αποσαφήνιση των αρχών κατασκευής των αναλυτικών μας κατηγοριών.