A.C. Kazepides, Education and national prosperity, Επιθεώρηση Κοινωνικών Ερευνών, 14|1972, 189-192

Στο άρθρο αύτό υποστηρίζεται ότι ή άποκλει-στική χρήση οικονομικών κατηγοριών καί έπιχειρημάτωνστην έκπαιδευτική πολιτική παραβιάζει τά κριτήρια τής παιδείαςκαί άλλοιώνει τον χαρακτήρα της.Ή παιδεία δέ μπορεί να έννοηθή σάν κατανάλωση, σάνεπένδυση ή σάν καί τά δυό μαζί—παρ’ όλο πού μπορούμε, γιάόρισμένους σκοπούς, νά τήν δούμε καί έτσι. Ή άνάπτυξη τήςευφυΐας, ή καλλιέργεια τής εύαισθησίας, ή διαμόρφωση τούχαρακτήρος, κτλ., έπιδιώκονται όχι άπλώς γιατί είναι χρήσιμεςγιά τήν έπίτευξη άλλων σκοπών, άλλά γιατί είναι αυτέςκαθ’ έαυτές άξιες. Ή αξιολόγηση τών άποτελεσμάτων αύτώντής παιδείας μέ κριτήρια πού βρίσκονται εξω άπό αύτήν (οικονομικά,πολιτικά, κτλ.) μεταβάλλει τήν παιδεία σέ άπλήεκπαίδευση ή προπαρασκευή καί θεωρεί τόν άνθρωπο σάνμέσο γιά τήν έπιτυχία άλλων σκοπών.Ή άντίληψη αύτή δημιουργεί σοβαρά λογικά, ηθικά, κοινωνιολογικάκαί παιδαγωγικά προβλήματα.’Επί πλέον, τό οικονομικό πρότυπο όργανώσεως τής έκ-παιδεύσεως βασίζεται σέ μιάν άμφισβητήσιμη ύπόθεση: ότιδηλαδή ή ad hoc έκπαίδευση άποτελεϊ τό άσφαλέστερο μέσοοικονομικής άναπτύξεως καί προόδου.