Στην Ελλάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια υπάρχει ουσιαστικά πλήρης απουσία κοινωνικής πολιτικής κατοικίας - κατάσταση που διαμορφώθηκε την περίοδο 1965-1985 και αναπαράγεται από τις μετέπειτα ιδεολογικές και πολιτικές εξελίξεις και τις προσαρμογές στην ευρωπαϊκή ένταξη. Ωστόσο, παρά τους επίσημους μύθους για τις επιτυχίες του ελληνικού οικιστικού συστήματος, υπάρχουν ουσιαστικά προβλήματα και θεσμικά κενά από την άποψη των αρχών μιας έστω και στοιχειώδους κοινωνικής πολιτικής. Η εργασία αυτή τεκμηριώνει τις διαστάσεις αυτής της απουσίας μέσω της περιγραφής ενός συστήματος κοινωνικά δίκαιης και ισόνομης παροχής στεγαστικής αρωγής που εφαρμόζει τις σύγχρονες συνταγματικές αρχές που θέτουν ως μείζονα αξία την ανάπτυξη και κοινωνική συμμετοχή των ατόμων στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής κοινωνίας της γνώσης και της πληροφορίας. Στην εργασία αναπτύσσονται οι αρχές και τα πρότυπα ενός τέτοιου συστήματος και τα ειδικά τεχνικά, κοινωνικά και οικονομικά στοιχεία του τόσο στη βάση γενικών αρχών και αξιών της κοινωνικής πολιτικής όσο και σε συνάρτηση με τις ιδιόμορφες ελληνικές συνθήκες. Τέλος, αναφέρονται ορισμένες εύλογες θεωρητικές ενστάσεις και εναλλακτικές προσεγγίσεις.