Βύρων Κοτζαμάνης, Γονιμότητα και αναπαραγωγή στη μεταπολεμική Ελλάδα: συγχρονική και διαγενεακή προσέγγιση, Επιθεώρηση Κοινωνικών Ερευνών, 128|2009, 3-38

Η ταχεία πτώση των δεικτών γεννητικότητας και γονιμότητας την τελευταία 25ετία στη χώρα μας έχει εγείρει σημαντικούς προβληματισμούς και συζητήσεις τόσο στο πολιτικό όσο και στο επιστημονικό επίπεδο. Συχνότατα οι συζητήσεις αυτές εγγίζουν την υπερβολή, κάνοντας λόγο για την «ιδιαίτερη» θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και για σημαντικά προβλήματα υπογεννητικότητας στη χώρα μας, προβλήματα που αναπόφευκτα θα οδηγήσουν σύντομα σε ταχεία μείωση τον πληθυσμό της. Οι δείκτες στους οποίους βασίζονται όσοι υιοθετούν την πρότερη άποψη προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από τη συγχρονική ανάλυση. Μπορούμε, όμως, να στηριζόμαστε στους δείκτες αυτούς για να εξαγάγουμε βάσιμα συμπεράσματα ή μήπως θα πρέπει να στραφούμε στους διαγενεακούς δείκτες; Και αν η απάντηση είναι καταφατική, μπορούμε βάσει της διαγενεακής ανάλυσης να απαντήσουμε αν οι γυναίκες στη χώρα μας εξασφαλίζουν απρόσκοπτα την αναπαραγωγή τους (και αν όχι από πότε); Στο άρθρο αυτό θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια πρώτη απάντηση στα κεντρικά αυτά ερωτήματα εκτιμώντας τις μεταβολές στην αναπαραγωγική συμπεριφορά των γυναικών που γεννήθηκαν προ και μετά από το τέλος του Β/ Παγκόσμιου Πολέμου και ολοκλήρωσαν το μεγαλύτερο τμήμα της αναπαραγωγής τους μετά το 1955.