Γεώργιος Αλεξιάς, Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ: Η ΕΡΓΑΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ, Επιθεώρηση Κοινωνικών Ερευνών, 108|2002, 229-256

Ο θάνατος αποτελεί ένα φαινόμενο το οποίο δεν έχει μια διαχρονική αντιμετώπιση, αλλά αντιθέτως αποκτά την ιδιαίτερη εννοιολόγησή του σύμφωνα με την κοινωνία στην οποία μελετάται. Στο πλαίσιο των δυτικών κοινωνιών, ο θάνατος γνώρισε διαφορετικές μορφές πρόσληψης σύμφωνα με τα ευρύτερα συστήματα ιδεών και τις εκάστοτε κοσμοθεωρίες. Η τομή στην εξέλιξη επήλθε με την ανάπτυξη της ανατομίας όπου για πρώτη φορά ο θάνατος αντιμετωπίσθηκε ως ένα «αντικειμενικό» βιολογικό φαινόμενο το οποίο, στο πλαίσιο του μηχανιστικού μοντέλου, λειτουργεί βάσει συγκεκριμένων νομοτελειών. Ο εργαλειακός αυτός προσδιορισμός του θανάτου οδηγεί στον εγκλεισμό του στο νοσοκομείο και στην αποκλειστική διαχείριση του από τους γιατρούς. Η τεχνική πρόσληψη του θανάτου και η απόκρυψη του από την κοινωνία οδηγεί εντέλει στην εργαλειοποίηση της ανθρώπινης υπόστασης, όπου αντιμετωπίζεται στο πλαίσιο μιας τεχνοκρατικής λογικής ως αντικείμενο προς διαχείριση σύμφωνα με τη γνώμη των «ειδικών».