Το κείμενο αυτό εξετάζει τη σχέση που αναπτύσσεται στο πεδίο έρευνας κατά τησυλλογή προφορικών μαρτυριών ως σχέση συγκρούσεων και ανατροπών. Επιχειρεί να δείξει ότι, ενώ ο ερευνητής διαθέτει σημαντικά κοινωνικά και εκπαιδευτικά εφόδια, δεν ασκεί μονομερώς συμβολική εξουσία ούτε είναι σε θέση να δημιουργήσει ιδανικές συνθήκες διαλόγου. Ο αφηγητής επίσης προσανατολίζει τη συζήτηση προς τις κατευθύνσεις που τον εξυπηρετούν διεκδικώντας προσοχή και αξιοποιώντας την ερευνητική διαδικασία ως μηχανισμό δικής του αυτονόμησης και προβολής. Η ιδιότυπη αυτή «ανατροπή» προσλαμβάνει ξεχωριστό αναλυτικό ενδιαφέρον μεταξύ κοινωνικά περιθωριοποιημένων υποκειμένων, όπως είναι οι προσφυγικοί πληθυσμοί στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.