Το άρθρο αυτό πραγματεύεται τη θεραπευτική διάσταση της συνέντευξης της έρευνας πεδίου, μια διάσταση η οποία έως τώρα δεν έχει καθόλου απασχολήσει τους κοινωνικούς επιστήμονες. Κατά τη στιγμή της συνέντευξης, όταν δημιουργηθεί η επαφή μεταξύ του αφηγητή (ερωτώμενου υποκειμένου) και του ακροατή (ερωτώντος κοινωνικού επιστήμονα), η οποία επιτρέπει την απρόσκοπτη επικοινωνία τους, η αφήγηση αλλάζει συγκινησιακό επίπεδο και υπεισέρχεται σε βαθύτερα επίπεδα εξομολόγησης. Είναι η στιγμή της συνάντησης των δύο δραστών της συνέντευξης στον κοινό τόπο που η επαφή δημιούργησε και που είναι αυτός ο κοινός τόπος της ανθρώπινης οδύνης. Η παραγωγή του τόπου αυτού φέρει στο προσκήνιο τη θεραπευτική διάσταση της συνέντευξης, η οποία λειτουργεί τόσο για τον ερευνητή όσο και για τον πληροφορητή του.