Στο άρθρο αυτό αναλύονται ορισμένες διαστάσεις της κατασκευής της προφορικής μνήμης της δεκαετίας του 1940, όπως διαρθρώνεται σε αφηγήσεις ζωής που καταγράφονται σήμερα. Η ανάλυση εντάσσεται στην τρέχουσα συζήτηση για τη μνήμη, και ιδίως για τη μνήμη του πολέμου, στη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Το πρώτο μέρος του άρθρου εξετάζει τρεις διαστάσεις της κατασκευής της μνήμης στη διάρκεια της συνέντευξης: την αυτοπαρουσίαση του αφηγητή, το ρόλο του δημόσιου λόγου και τη σχέση μεταξύ ερευνητή και αφηγητή. Το δεύτερο μέρος του άρθρου ειδικεύει αυτή την προβληματική αναλύοντας δύο συνεντεύξεις, πατέρα και γιου, από σλαβόφωνο χωριό της Καστοριάς.