Η χρήση ψηφιακών τεχνολογιών στις επιτελεστικές τέχνες τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει πυροδοτήσει μια έντονη συζήτηση, ιδιαίτερα στο πεδίο των επιτελεστικών σπουδών, γύρω από το ζήτημα της οντολογίας της επιτέλεσης. Αυτή η συζήτηση αναπαράγει σε μεγάλο βαθμό δυϊσμούς μεταξύ νου/σώματος, φύσης/πολιτισμού και ανθρώπου/τεχνολογίας, οι οποίοι δεν επαρκούν για την κατανόηση των πολλαπλών εμπειριών των ίδιων των συμμετεχόντων σε συγκεκριμένες ψηφιακές επιτελέσεις. Εκκινώντας από τους θεωρητικούς και μεθοδολογικούς προβληματισμούς που θέτει η μεταανθρωπιστική ανθρωπολογία, σ’ αυτό το κείμενο διερευνώ τους τρόπους με τους οποίους η αμφισβήτηση των παραπάνω δυϊσμών μπορεί να εμπλουτίσει τη μελέτη της ψηφιακής επιτέλεσης αλλά και της σχέσης των ανθρώπων με το περιβάλλον τους στο πλαίσιο των αναδυόμενων ψηφιακών κουλτούρων.