Η έξοδος στο Γκεζί το 2013 μας προκαλεί να εξετάσουμε αναδρομικά τη σύνθεση και τη δυναμική των κύριων δραστών που έλαβαν μέρος στις διαμαρτυρίες του Γκεζί, αυτούς που o Ρ.Τ. Ερντογκάν στιγμάτισε αποκαλώντας τους ‘πλιατσικολόγους’. Η μελέτη βασίζεται σε επιτόπια έρευνα που πραγματοποιείται από το 2008 στην περιοχή του Μπέηογλου, ανάμεσα σε φεμινίστριες, καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, συγγραφείς και ακαδημαϊκούς που ζουν ή/και δραστηριοποιούνται σε αυτήν την μοντέρνα καρδιά της σύγχρονης παγκόσμιας πόλης Ιστανμπούλ. Η συγκεκριμένη επιτόπια εθνογραφική έρευνα μας επιτρέπει να εξετάσουμε τις διευρυμένες πρακτικές, αισθητική και εμπρόθετη δράση που ανιχνεύονται μέσα σε εναλλακτικές δημοσιότητες. Οι εθνογραφικές συναντήσεις με τις τοπικές κριτικές φωνές που παράγουν αναστοχαστικά ‘κείμενα’ έδωσαν το στίγμα αυτής της μελέτης που εστιάζει στην σημασία της πολιτισμικής στροφής στα κινήματα κοινωνικής διαμαρτυρίας, δηλαδή τη στροφή στον ακτιβισμό των ταυτοτήτων, στην καλλιτεχνική δημιουργία και στη διάδραση με τις εναλλακτικές δημοσιότητες. Οι συγκεκριμένες μορφές κοινωνικής διαμαρτυρίας αποτελούν αντιδράσεις απέναντι στην αυταρχική διακυβέρνηση, στη νέο ισλαμιστική ηθική, τις φαντασιώσεις και τις κυβερνητικές τεχνολογίες αστυνόμευσης που επιβάλλονται σε σύμπραξη με τα νεοφιλελεύθερα προγράμματα εξευγενισμού και μετατροπής της Ιστανμπούλ σε δημιουργική πόλη, από το τέλος του 20ού αι. Το Μουσείο της Αθωότητας, ως πρότζεκτ του δημιουργού Ορχάν Παμούκ αποτελεί μια βασική μελέτη περίπτωσης στην οποία εστιάζει το παρόν άρθρο, επειδή συμπυκνώνει ειρωνικά και μετωνυμικά τις εναλλακτικές δημοσιότητες που μετασχηματίζονται σε σημαίνουσα κοσμοπολιτική των πλιατσικολόγων.