Το παρόν άρθρο διερευνά την αντιπαράθεση μεταξύ του προοδευτικού και του συντηρητικού-πατριαρχικού Διεθνικού Δικτύου Συνηγορίας στο πλαίσιο των Παγκοσμίων Συνδιασκέψεων του ΟΗΕ για τις γυναίκες, και επιχειρεί να παρουσιάσει τα αποτυπώματα της συγκρουσιακής διασταύρωσης των γυναικείων δικαιωμάτων και των θρησκευτικών περιορισμών εντός του ύστερου νεωτερικού πλαισίου. Εστιάζει κυρίως στην «ανάγνωση» τριών κειμένων: του Προγράμματος Δράσης (Κάΐρο 1994), της Πλατφόρμας Δράσης του Πεκίνο (Πεκίνο 1995), και του Καταστατικού της Ρώμης για την Ίδρυση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (Ρώμη 1998). Παραθέτει επίσης στις πρόσφατες καταγραφές της αξιολόγησης της πορείας προς την ισότητα φύλου των πορισμάτων Πεκίνο +5, +10, +15 και πιο πρόσφατα του Πεκίνο +20 (2015), κάνοντας έτσι ορατά τα θρησκευτικά προσκόμματα της πορείας προς την ισότητα.