Το άρθρο αυτό πραγματεύεται ένα σημαντικό πρόβλημα του ελληνικού πολιτικούσυστήματος που αφορά την κεντρική παρουσία του κράτους και των θεσμών τουστον τρόπο λειτουργίας του ραδιοτηλεοπτικού συστήματος στην Ελλάδα. Αφετηρία της συγγραφέως αποτελεί η θέση ότι μια κοινωνία είναι δημοκρατική, δημιουργική και καινοτόμος πολιτικά, πολιτισμικά και κοινωνικά στο βαθμό που διασφαλίζει την αυτονομία των επιμέρους κοινωνικών της συστημάτων. Στα πλαίσια αυτά η συγγραφέας πραγματεύεται την έννοια του κράτους σε σύνδεση με τους θεσμούς των πολιτικών κομμάτων και της ραδιοτηλεόρασης στην Ελλάδα όσον αφορά τη σχέση μεταξύ τους κάτω από τις συνθήκες της κοινωνίας της γνώσης και των μέσων επικοινωνίας. Στο κείμενο αυτό καταδεικνύεται ότι η έννοια της αυτονομίας των μέσων επικοινωνίας και ιδιαίτερα της ραδιοτηλεόρασης δεν κατόρθωσε ν'αναπτυχθεί ποτέ στην Ελλάδα. Η εξάρτηση της ραδιοτηλεόρασης από το κράτος όχι μόνον δεν επέτρεψε την ανάπτυξη μιας πλουραλιστικής δομής του ραδιοτηλεοπτικού συστήματος, που άλλωστε δεν διαθέτει ούτε το ίδιο το κράτος, αλλά και κατέστησε τη δημόσια ραδιοτηλεόραση μόνιμα εξαρτημένη από το κυβερνών κόμμα. Όσον αφορά το ιδιωτικό ραδιοτηλεοπτικό σύστημα, η εξάρτηση του από το κράτος είναι τυπική.