Στο τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα, οι κανόνες της κοινοτιστικής ζωής είναι πλέον ασύμβατοι με τις φιλελεύθερες πολιτικές πεποιθήσεις και τον βιομηχανικό καταμερισμό της εργασίας. Η Γαλλική Επανάσταση οριστικοποιεί την αποσύνθεση των παραδοσιακών μορφών αλληλεγγύης. Παράλληλα, όμως, θέτει σε νέες βάσεις το ζήτημα της συγκρότησης του κοινωνικού δεσμού. Τα πολιτικά ρεύματα και οι διανοούμενοι δίνουν τις δικές τους απαντήσεις, καθώς συμμετέχουν στις ιδεολογικές και επιστημονικές αντιπαραθέσεις της εποχής. Ανάλογα με τις επιδιώξεις τους και τις περιστάσεις, εννοιολογούν διαφορετικά την αλληλεγγύη. Στο άρθρο αυτό αναδεικνύουμε αφενός το πολιτικό φορτίο που «κουβαλά» η έννοια της αλληλεγγύης κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα, αφετέρου τη σημασία της για τη συγκρότηση της κοινωνιολογίας.