Lena Arampatzidou, Συμμεριζόμενοι χώροι, καταργημένα όρια: η γενετική του τεχνητού σώματος της παρακμής, Σύγκριση, 18|2007, 105-118

Το άρθρο προέρχεται από ανακοίνωση στο Διεθνές Συνέδριο "Space, Haunting, Discourse" στο Πανεπιστήμιο του Karlstad στη Σουηδία, που πραγματοποιήθηκε στις 15-18 Ιουνίου 2006, στη συνεδρία με τίτλο "Medical Spaces in Art and Literature". Θέτει το ζήτημα του κειμένου ως κοινού χώρου όπου συντελείται η άρση των ορίων ανάμεσα στη λογοτεχνία και την ιατρική, ως κοινού λόγου όπου μετέχουν δύο γλώσσες, η γλώσσα της λογοτεχνίας και η γλώσσα της ιατρικής. Η αντίληψη του κειμένου ως περιοχής που μπορεί να μοιράζεται ισοδύναμα ανάμεσα στη λογοτεχνία και τις φυσικές επιστήμες, γενικότερα, εξετάζεται αρχικά μέσα στο πλαίσιο του νατουραλισμού, για να διευρυνθεί στη συνέχεια στο πλαίσιο του αισθητισμού ως αντίληψη μια λογοτεχνίας που αναπαράγει λόγο διαφορετικών γενών μέσα στα κείμενά της· αυτή η πολυγλωσσικότητα διερευνάται σε σχέση με την πραγμάτευση του θέματος των αισθήσεων και της δόμησης του τεχνητού σώματος. Η μέθοδος που υιοθετείται στη διερεύνηση είναι η συνανάγνωση κειμένων της λογοτεχνίας με κείμενα της ιατρικής, ιδιαίτερα με κείμενα ιατρικής που διαβάζουν λογοτεχνία. Το συμπέρασμα που συνάγεται είναι ότι η σχετικότητα της έννοιας του σώματος, η οποία προβάλλεται μέσα από ιατρικά κείμενα της εποχής της Nervenkunst, βρίσκει το αντίστοιχό της στη σχετικότητα της έννοιας της λογοτεχνίας, όπως αυτή πραγματώνεται μέσα στα συμφραζόμενα της décadence της ίδιας εποχής. Η τελική αναγωγή του τεχνητού σώματος, ως δομικής μονάδας του αισθητισμού, σε ιατρική μεταφορά του σώματος της ίδιας της λογοτεχνίας δεν εμπεδώνει απλά την άρση των ορίων ανάμεσα στο σώμα και το κείμενο αλλά και την αμφισβήτηση των σταθερών ταυτοτήτων ως ορισμό των αισθητισμού.