Antigone Vlavianou, Οι μεταμορφώσεις του χρόνου στην Έρημο των Ταρτάρων (1940) του Dino Buzzati και στον Ωραίο Λοχαγό (1982) του Μένη Κουμανταρέα, Σύγκριση, 14|2003, 128-138

H αλλόκοτη —παθολογική, σχεδόν— βίωση της απώλειας του χρόνου από τους κεντρικούς ήρωες των εν λόγω μυθιστορημάτων, οι οποίοι είναι στρατιωτικοί. Η ασύνειδη διαφυγή του χρόνου ως προσωπική εμπειρία ζωής, όπου η πανομοιότυπη επανάληψη μιας αυστηρά καθορισμένης καθημερινότητας και η παγιωμένη προσδοκία μιας δικαίωσης ή μιας ηρωικής επιβεβαίωσης σ' ένα απώτερο μέλλον, καταργούν το παρελθόν και δαπανούν το παρόν ώς τα έσχατα όρια της απώλειας της λογικής ή της ίδιας της ζωής. Η «αναζήτηση του χαμένου χρόνου» για τον Marcel Proust δεν καταλήγει, λοιπόν, εδώ —μέσα από ποικίλες α-χρονικές ενσαρκώσεις και μεταμορφώσεις— στην εύρεση ενός «ξανακερδισμένου χρόνου», αλλά στην τραγική συνείδηση ενός «απολεσθέντος χρόνου» (ταυτόσημου με την απώλεια της ζωής του Drogo) ή στην παρανοϊκή έπαρση ενός «απολυμένου χρόνου» (ταυτόσημου με την απόλυση της λογικής του «ωραίου λοχαγού»).