Γεώργιος Χαριτάτος, Μεταμορφώσεις του μυθικού διακειμένου στην ποιητική γενιά του ’70: η Σαλώμη στην ποίηση του Γιάννη Βαρβέρη, της Αθηνάς Παπαδάκη και της Μαρίας Κυρτζάκη, Σύγκριση, 27|2018, 107-121

Ο μύθος αποτελεί ζωογόνο συστατικό για τη λογοτεχνία και τοποθετείται στον πυρήνα της συλλογικής και πολιτισμικής μνήμης. Ως εκ τούτου, η συστηματική και ενδελεχής μελέτη των μεταμορφώσεων αρχετυπικών μορφών από την κλασική και τη βιβλική παράδοση στην ποιητική γενιά του ’70, δεν είναι τυχαία. Η προσθήκη ζωογόνων μετασχηματισμένων μυθικών στοιχείων και μορφών από την αρχαιοελληνική και τη βιβλική παράδοση αποτέλεσε έναν κομβικό κοινό τόπο για την εν λόγω ποιητική γενιά. Ειδικότερα, ο Γιάννης Βαρβέρης, με εργαλείο την ειρωνεία – βασικό στοιχείο της ποιητικής της ανατροπής – προβαίνει σε μια πλήρη ρήξη είτε με τις αρχές του χριστιανισμού είτε με την ιδιοσυστασία προσώπων που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην Αγία Γραφή, όπως η μορφή της Σαλώμης. Αφού αναφέρονται οι σημαντικότεροι σταθμοί και μετασχηματισμοί του λογοτεχνικού μύθου της Σαλώμης από τη βιβλική παράδοση μέχρι σήμερα, επιχειρείται η ερμηνευτική προσέγγιση μέσα από μια εκ του σύνεγγυς ανάγνωση των ποιημάτων και σχολιάζεται ο τρόπος αξιοποίησης του μυθικού υλικού από συγκεκριμένους εκπροσώπους της ποιητικής γενιάς του ’70. Ως εκ τούτου, προβάλλεται η Σαλώμη όχι μόνο ως πηγή έμπνευσης, αλλά και μέσο άλλοτε ανανέωσης και άλλοτε υπονόμευσης της παράδοσης.