Η οικονομική κρίση αναπαράγει νέους λόγους στα πολιτικά πεδία. Στην εκπαίδευση κατασκευάζονται αφηγήσεις μέσα από έναν συνδυασμό στοιχείων που δίνουν έμφαση στην κοινωνική και πολιτισμική αναπαραγωγή με νέους όρους. Το άτομο οδηγείται σε μετασχηματισμό σκέψεων και συναισθημάτων, σε μια δόμηση του εαυτού που ζητούμενο έχει την ευτυχία μέσα από την απο-πολιτικοποίηση των νοημάτων. Η αλλαγή του οικονομικού παραδείγματος συντελεί στην όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, δηλαδή στη μείωση της κοινωνικής κινητικότητας, με την ταυτόχρονη αύξηση των ατόμων που περιθωριοποιούνται. Το εκπαιδευτικό σύστημα, ρητά ή υπόρρητα, κατασκευάζει έναν κοινωνικό κόσμο μέσα από γνώσεις και παραστάσεις που αποτελούν αντανακλάσεις της προσδιορισμένης πραγματικότητας. Η δομή του εκπαιδευτικού συστήματος ενισχύει τις ατομικές πορείες που με λογο-αναλυτικούς όρους ενδυναμώνουν το άτομο. Τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα ενισχύονται μέσα από επιλογές που ορίζουν την ευτυχία με δικούς τους όρους, επιβεβαιώνοντας τον ταξικό τους ρόλο μέσα από τις εξουσιαστικές σχέσεις και δομές κυριαρχίας που επιβάλλονται. Το εκπαιδευτικό σύστημα εγκλωβίζεται σε έναν πολιτικό αποπροσανατολισμό, μη νοηματοδοτώντας καταστάσεις της καθημερινότητας, διαμορφώνοντας αόριστα σχήματα για την ευτυχία και την αποτυχία, με έμφαση στην ατομική προσπάθεια, απορρίπτοντας την προβολή των κοινωνικών συμβάσεων, των πολιτικών καταστάσεων και των κοινωνικών ταυτοτήτων που συγκροτούνται σε ένα ενεργό πολιτικό περιβάλλον. Η εκπαίδευση μπορεί να παρέμβει με ένα διαμεσολαβητικό ρόλο επικεντρωμένη στην αναστοχαστική ενδο-δράση, επηρεάζοντας τη συμπεριφορά των ατόμων, δίνοντας ένα διαφορετικό νόημα στην ευτυχία μέσα από την κατασκευή νοημάτων, που διασυνδέουν την ευτυχία με την πολιτική δράση. Σε ένα πολιτικό ιδεοτυπικό παράδειγμα η αναμόρφωση του αναλυτικού προγράμματος, η πολιτική προσέγγιση της καθημερινότητας και η μετακίνηση από τα επιφανειακά νοήματα στους κρυφούς πολιτικούς κώδικες θα διαμορφώσουν εργαλειακούς και εκφραστικούς προσανατολισμούς σε πολιτικές ουμανιστικές αξίες.