Το άρθρο εξετάζει το εικαστικό αρχείο ως κατηγορία δημοκρατικής δημόσιας τέχνης. Στις θεωρήσεις της τέχνης αρχείου, η σημασία του δημόσιου χαρακτήρα του δεν είναι πάντα προφανής και κατανοητή. Το αρχείο συχνά ταυτίστηκε με τις τεχνικές συλλογής και μνήμης, κωδικοποίησης και τυποποίησης, με την ταξινομητική και αποθηκευτική του λειτουργία, γεγονός που το αποσυνδέει από την αρχή που, εξ ορισμού, επιτελεί κάθε αρχείο. Στο πλαίσιο της δημοκρατικής στροφής στη σύγχρονη τέχνη, το αρχείο προσεγγίζεται ως προς τον δημόσιο, πολιτικό του ρόλο. Η προσέγγισή του ως δημοκρατική δημόσια τέχνη στρέφει το ενδιαφέρον στο καίριο για τη δημοκρατία ζήτημα του πολλαπλασιασμού των γλωσσικών παιγνίων, των θεσμών και των μορφών ζωής. Με αυτή την έννοια, η τέχνη αρχείου μπορεί να θεωρηθεί μια θεσμίζουσα πρακτική νέων και απρόσμενων συναρθρώσεων εντός και εκτός του πεδίου της τέχνης.