H αθηναϊκή δημοκρατία του δεύτερου μισού του 5ου αιώνα είναι αναμϕισβήτητα το σημαντικότερο θέμα της ελληνικής κλασικής περιόδου που αποτέλεσε διαχρονικά και παγκοσμίως αντικείμενο μελέτης από λόγιους και ερευνητές. πρόκειται για την πιο πρωτότυπη και συγχρόνως πιο λειτουργική μορϕή δημοκρατίας, τον πυρήνα επάνω στον οποίο οικοδομήθηκαν οι σύγχρονες δημοκρατίες –οι οποίες παρότι δανείστηκαν πολλές ιδέες από την κυτταρική δομή της, ελάχιστα μπόρεσαν να την προσεγγίσουν λειτουργικά. Σκοπός του άρθρου είναι να εξετάσει και να καταδείξει την πραγματική σχέση μεταξύ της θεωρητικής δυνατότητας/ευχέρειας συμμετοχής των ελεύθερων πολιτών στα πολιτειακά όργανα της αθήνας και της πραγματικής συμμετοχής τους σε αυτά. Μεθοδολογικά ο επιδιωκόμενος σκοπός επιτυγχάνεται με τον εντοπισμό και την εμπεριστατωμένη ανάλυση των παραγόντων εκείνων που επηρέαζαν σε καθοριστικό βαθμό την εν λόγω συμμετοχή. Η κριτική συστηματοποίηση των παραγόντων αυτών και η οπτική από την οποία εξετάζονται αποτελούν την κύρια συμβολή του άρθρου στον επιστημονικό διάλογο. Προκειμένου να διευκολυνθεί η κατανόηση της εν λόγω σχέσης, σκιαγραϕούνται εν πρώτοις συνοπτικά η ιστορική εξέλιξη του θεσμού της άμεσης δημοκρατίας στην Αθήνα, το πλαίσιο λειτουργίας της και η μορϕή έκϕρασης της λαϊκής κυριαρχίας κατά την εξεταζόμενη περίοδο.