Οι απόπειρες ορισμένων οικονομολόγων να καιαοιήσοον την επιστήμη των Οικονομικών αυτοκρατορική επιστήμη με βασική μέθοδο την ενεργό διείσδυση σε πολλά πεδία ενεργοποίησης της Κοινωνιολογίας και την παραγκώνισή της, ήταν εύλογο να δημιουργήσουν αντιδράσεις. Στο πλαίσιο αυτών των αντιδράσεων, θα πρέπει να λογιστεί η αντιμετώπιση και ανάλυση του homo economicus από την Κοινωνιολογία ως ενός εξατομι- κευμένου, υπο-κοινωνικοποιημένου, θεωρητικού σχήματος, άρα ακατάλληλου για τη σφαιρική κατανόηση της διάδρασης των δρώντων και της λειτουργίας τους, όπως και της εννοιολόγησής τους, στο οικονομικό παιγνίδι. Σ’ αυτή, τη θεωρούμενη ως μη ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας της οικονομικής ζωής, αντιπαρατέθηκε ο προσδιορισμός των οικονομικών δρώντων ως μη εξατομικευμένων, κυρίως δε ως εδραζόμενων σε δίκτυα διαρκών και ενεργών κοινωνικών σχέσεων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, προσφέρεται μία βάση που, λόγω της ρεαλιστικής της συνθετότητας, παρέχει μια ενισχυμένη δυνατότητα ερμηνείας της οικονομικής δράσης και του πλαισίου στο οποίο τα άτομα αλληλεπι- δροόν. Είναι αυτή η κοινωνιολογική αντίδραση που έθεσε τη βάση για την περιστολή του οικονομικού ιμπεριαλισμού, αφενός, και για την εκ νέου διεκδίκηση της πολύμορφης οικονομικής δράσης ως κοινωνικής δράσης, αφετέρου. Στο άρθρο εξετάζονται δύο εκδοχές του οικονομικού ιμπεριαλισμού και ακολουθεί η επικέντρωση στην καταστατική, για τη Νέα Οικονομική Κοινωνιολογία, έννοια της έδρασης μέσα από το έργο των K. Polanyi, Β. Barber και Μ. Granovetter.