Θωμάς Κονιαβίτης, Κοινωνική έρευνα και κρατική πολιτική, Επιστήμη και Κοινωνία: Επιθεώρηση Πολιτικής και Ηθικής Θεωρίας, 23|2009, 1-42
Τι γίνεται με μια επιστήμη που το αντικείμενο της αλλάζει; Τι έγινε με την κοινωνιολογία και την κοινωνική έρευνα τη δεύτερη περίοδο του 20ου αιώνα, τη 'χρυσή εποχή' (1947-1973), σύμφωνα με την ορολογία του Eric Hobsbawm (2004), και τι ακολούθησε στη συνέχεια κατά την τρίτη περίοδο, εκείνη 'την εποχή των κρίσεων' με τις οποίες τέλειωσε ο 'σύντομος' αυτός αιώνας στις αρχές του 1990, όταν κατέρρευσαν τα καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης; Στο άρθρο αυτό υποστηρίζεται καταρχάς ότι οι τροποποιήσεις και οι εξειδικεύσεις που συντελέστηκαν στην κοινωνιολογία και στην κοινωνική έρευνα αυτό το χρονικό διάστημα (των δύο εποχών) βρίσκονται σε συνάρτηση με την εμφάνιση, τη γενικευμένη επικράτηση και την κρίση του κράτους ευημερίας· πιο συγκεκριμένα, με την αλλαγή του ρόλου του κράτους. Καθοριστικό για τις εξελίξεις στην κοινωνική έρευνα είναι το πρόβλημα που αναδεικνύεται από τις σχέσεις μεταξύ της 'κρατικής πολιτικής για την κοινωνική έρευνα' ['science policy', εφεξής: 'πολιτυχή για την επιστήμη'] και της 'κοινωνικής έρευνας που προσπαθεί να συνδράμει με επιστημονική γνώση την κρατική πολιτική' ['policy sciences', εφεξής 'έρευνα για την πολιτική']. Είναι ίσως η μοναδική περίοδος στην ιστορΐα της κοινωνιολογίας και της κοινωνικής έρευνας που οι σχέσεις των κοινωνικών επιστημών με την αναπαραγωγική λειτουργία του κράτους είναι τόσο άμεσες και τόσο εμφανείς. Ίσως ήταν οι αρμονικές σχέσεις μεταξύ κράτους και κοινωνικής έρευνας που συνέβαλαν ώστε οι επιπτώσεις στην κοινωνική έρευνα από την 'κρίση' του κράτους ευημερίας και τις νεο-φιλελεόθερες πολιτικές των συντηρητικών κυβερνήσεων να είναι τόσο αρνηπκές. Υποστηρίζεται επίσης ότι, προς το τέλος της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές εκείνης του 1980, παρατηρείται μια νέα μεθοδολογική στροφή. Στη συνέχεια, παρουσιάζονται ορισμένα βασικά 'πρότυπα εφαρμοσμένης κοινωνικής έρευνας' και το άρθρο κλείνει με τον εντοπισμό συγκεκριμένων στοιχείων που είναι δυνατόν να οδηγήσουν στην επανεξέταση βασικών παραδοχών στις οποίες θεμελιώνεται η εφαρμοσμένη κοινωνική έρευνα κατά τρόπο που αυτή να ανταποκρίνεται πλέον στις νέες συνθήκες που δημιουργούνται την περίοδο της παγκοσμιοποίησης. Το άρθρο περιορίζεται στην εμπειρική (ή αναλυτυχή) κοινωνιολογία όπως αυτή αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ και την Ευρώπη
