Η παρούσα εργασία εστιάζει στην αξιολόγηση της Συνόδου Φερράρας – Φλωρεντίας στην οποία προέβη ο Γεώργιος Σφραντζής στο ιστοριογραφικό του έργο, το οποίο γράφτηκε λίγες μόλις δεκαετίες ύστερα από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453). Η επιλογή να εστιάσουμε στον συγκεκριμένο συγγραφέα δεν είναι τυχαία. Η συμμετοχή του σε πολλαπλές διπλωματικές αποστολές, αλλά και τα διάφορα κυβερνητικά αξιώματα που του ανατέθηκαν κατά καιρούς, τον καθιστούν άριστο γνώστη των θεμάτων της εξωτερικής πολιτικής της Αυτοκρατορίας αλλά και των λόγων που οδήγησαν κάθε φορά τον εκάστοτε αυτοκράτορα σε συγκεκριμένες πολιτικές αποφάσεις. Η ιστορική του αφήγηση, επί πλέον, δεν απηχεί ιδεολογικές συγκρούσεις ούτε θρησκευτικές διενέξεις. Έτσι, η μαρτυρία του συμβάλλει αποφασιστικά στην καλύτερη δυνατή κατανόηση των κριτηρίων βάσει των οποίων οι τελευταίοι υιοθέτησαν τη συγκεκριμένη πολιτική, ενώ παράλληλα μας επιτρέπει να κατανοήσουμε πώς αυτή αντιμετωπίστηκε από ένα τμήμα τουλάχιστον των κυβερνητικών αξιωματούχων της εποχής εκείνης.