Στο πλαίσιο της τρέχουσας κρίσης, η επισφάλεια αναδεικνύεται σε αρχή συγκρότησης κάποιων υποκειμένων ως «ξένων σωμάτων». Οι νόρμες της μεταναστευτικής και της έμφυλης ιδιότητας, σε αδιάρρηκτη σχέση με την οικονομική και ταξική θέση, επιστρατεύονται ως τεχνικές χάραξης ορίων και συνόρων και, ταυτόχρονα, ως τεχνικές βιοπολιτικής ρύθμισής τους. Συγκεκριμένα, εθνικά/φυλετικά και έμφυλα υποκείμενα, μέσω της υπαγωγής τους σε ουσιοκρατικές τυπολογίες πλεοναζόντων σωμάτων, μετατρέπονται σε αποκηρυγμένες εξαιρέσεις της τάξης του πολιτικού: ιδεώδεις «άλλοι», ιδεώδη θύματα. Στο πλαίσιο αυτό, το λογοθετικό καθεστώς της εθνικής, ιδιοκτησιακής, λευκής και ετεροκανονικής αρρενωπότητας εμπεδώνεται ως ηκατεξοχήν πολιτισμική νόρμα που ρυθμίζει το περιεχόμενο του ανθρώπινου και του πολιτικού. Η έμφυλη και η εθνική/εθνοτική θέση –στην επιτελεστική τους σύμπραξη– διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στους τρόπους με τους οποίους οι μηχανισμοί εκτόπισης και εντόπισης των ανοίκειων «άλλων» παράγουν και οριοθετούν την πολιτική κοινότητα. Πώς η συνάρθρωση έμφυλης και μεταναστευτικής θέσης παράγει διαφορετικές επιτελέσεις και ενσαρκώσεις του διεθνοτοπικού [glocal]; Πώς οι εθνικισμοί απο-εδαφοποιούνται και ανα-εδαφοποιούνται μέσω εννοιολογήσεων και πρακτικών του φύλου, της σεξουαλικότητας και της μετανάστευσης; Αν η εξουσία συναρτάται με την αντίσταση, πώς τα πολιτισμικά αδιανόητα υποκείμενα, που εκ-τοπίζονται και εν-τοπίζονται ως περιττά και ξένα, επιστρέφουν στο πεδίο των πολιτικών εξελίξεων διαταράσσοντας την κανονιστική βία που τα έχει εκτοπίσει;