Η κεντρικότητα του βιώσιμου σχεδιασμού στην αρχιτεκτονική σκέψη σήμερα και η πολυσημία ως προς τα πεδία προσδιορισμού του εγείρουν ερωτήματα σχετικά με την πρόσληψή του από τον ίδιο τον αρχιτέκτονα. Η παρούσα μελέτη, βασισμένη στον παρατηρούμενο ερμηνευτικό πλουραλισμό του βιώσιμου σχεδιασμού στην αρχιτεκτονική γνώση και πρακτική, επιχειρεί να κατανοήσει τους λόγους αρχιτεκτόνων γύρω από αυτόν υπό το πρίσμα της θεωρίας των κοινωνικών αναπαραστάσεων. Αντλώντας από τα ευρήματα συνεντεύξεων βάθους με έλληνες αρχιτέκτονες, ξεδιπλώνονται τα γνωρίσματα της αναπαράστασης του βιώσιμου σχεδιασμού, τα οποία τον διαφοροποιούν από τους προσλαμβανόμενους μη βιώσιμους σχεδιασμούς, καθώς και οι μηχανισμοί ανάδυσης της αναπαράστασης.