Άννα Βιδάλη, ΚΟΚΚΙΝΟ ΓΙΑ ΑΙΜΑ: ΤΟ ΑΒΑΣΤΑΧΤΟ ΦΟΡΤΙΟ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ, Επιθεώρηση Κοινωνικών Ερευνών, 107|2002, 121-132

Με αφορμή την ανάλυση της αφήγησης μίας γυναίκας του χωρίου Κ. γύρω από τα βίαια και τρομαχτικά γεγονότα της Αντίστασης και του Εμφύλιου, καταγράφω ορισμένες σκέψεις και προβληματισμούς σχετικά με τη μεθοδολογία της προφορικής ιστορίας. Υποστηρίζω ότι οι ψυχαναλυτικές έννοιες της «μνήμης» και του «τραύματος» μπορούν να βοηθήσουν στην κατασκευή μιας μεθοδολογίας της οποίας οι επιστημολογικές και οντολογικές παραδοχές δεν θα είναι αναγκαστικά ουσιοκρατικές. Η ανάλυση, δηλαδή, θα μπορούσε να προχωρήσει πέρα από τη φαινομενολογική ερμηνεία σε μια αποδόμηση του λόγου των γυναικών. Ως αποτέλεσμα η αφήγηση, η οποία παράγεται στον μεταξύ αφηγητή και ακροατή χώρο τόσο σε συνειδητό όσο και σε μη-συνειδητό επίπεδο, παύει να έχει την αξία αναπαράστασης ενός αυθεντικού γεγονότος.