Στο κείμενο αυτό παρουσιάζεται η πρώτη προσπάθεια συλλογής προφορικών μαρτυριών, το 1989, από τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης οι οποίοι επέζησαν από τα ναζιστικά στρατόπεδα. Το έργο αυτό το ανέλαβε η συγγραφέας του άρθρου, η ίδια επιζώσα του Άουσβιτς, με συνεργάτη έναν εκπρόσωπο της «δεύτερης γενιάς». Παρουσιάζονται οι στόχοι και τα προβλήματα των συνεντεύξεων: η επιθυμία της ακριβούς καταγραφής των ιστορικών γεγονότων, το «φράγμα της σιωπής» που οφειλόταν στο τραύμα, οι ψυχολογικές συνέπειες για εκείνους που έπαιρναν τη συνέντευξη αλλά και για εκείνους που έδιναν τη μαρτυρία τους, καθώς και οι σκέψεις για τις συνεντεύξεις αυτές, μετά την έκδοση τους το 1998.