Kostas Yiavis, Ο τόπος της επίθεσης σε αυλικά συμπόσια, Σύγκριση, 23|2013, 5-37

Το άρθρο αυτό υποστηρίζει ότι η επίθεση από εξωτερικό εχθρό στο γεύμα της αυλικής γιορτής και τους συνδαίτορες ήταν ένα δημοφιλέστατο μοτίβο της αρχαίας και μεσαιωνικής λογοτεχνίας, που δεν είχε συζητηθεί στη βιβλιογραφία. Παραδειγματίζονται εβδομήντα δύο περιπτώσεις του μοτίβου στην αυλική και δημώδη λογοτεχνία από τον δέκατο μέχρι τον δέκατο έκτο αιώνα στην εβραϊκή, την γαλλική, την αγγλο-νορμανδική, την αγγλική και σκωτική, την γερμανική, την ιταλική, την σκανδιναβική, την ελληνική, την περσική και την ιαπωνική παράδοση. Τα πρωιμότερα δείγματα απαντούν στα σουμεριακά, τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά. Το κύριο στοιχείο του θέματος είναι η απροσδόκητη εμφάνιση ενός μεταμφιεσμένου εξωτερικού επισκέπτη στο αυλικό δείπνο (εναλλακτικά, ο επιτιθέμενος μπορεί να είναι και μέλος της αυλής, με την οποία, όμως, ήρθε σε ρήξη.) Ακολουθούν συρράξεις και περιπέτειες. Η χρήση της σκηνής είναι τόσο διαδεδομένη τον Μεσαίωνα, ώστε λειτουργεί συχνά ως τυπική μέθοδος εναλλαγής αφηγηματικών επεισοδίων. Το θέμα είναι συνήθως μορφολογικά σταθερό, σημασιολογικά περιορισμένο και πολιτικά ουδέτερο. Πάντως, στα χέρια επιδέξιων ποιητών που γράφουν για απαιτητικότερο κοινό το θέμα παραλλάσσεται με τρόπους που υποσκάπτουν πολλές κανονικότητες:ανατρέπει την αυτάρεσκη εικόνα που έχει η αυλή για τον εαυτό της· ακυρώνει τις διαχωριστικές γραμμές που συμβατικά χωρίζουν τους κακούς ξένους από τους καλούς ημετέρους· και ανανεώνει τα όρια της φανταστικής και ερωτικής λογοτεχνίας του Μεσαίωνα.