Στο κείμενο αοτό υποστηρίζεται ότι η κριτική παιδαγωγική πρέπει να εφαρμοστεί μέσα στα πλαίσια μιας πληρέστερης κατανόησης της πολιτικής διάστασης της εκλαϊκευμένης κουλτούρας. Αναλύονται τόσο οι συντηρητικές όσο και οι ριζοσπαστικές προσεγγίσεις της κουλτούρας αυτής και, με επιχειρήματα από τον Gramsci αλλά και τον Foucault, παρατίθενται προτάσεις για τον επαναπροσδιορισμό της ως πεδίο αγώνα και κυριαρχίας. Το καταληκτικό επιχείρημα είναι ότι ο παιδαγωγός, εάν επιδιώκει μια παιδαγωγική που απαιτεί κάποια άρθρωση γνώσης και απολαύσεων -αναπόσπαστες στην καθημερινή μαθητική ζωή-, οφείλει να αντιμετωπίζει την εκλαϊκευμένη κουλτούρα και την κοινωνική διαφορά ως το πεδίο στο οποίο καλείται να συναντήσει τους μαθητές του σε μια επικριτική και ενδυναμωτική παιδαγωγική συνάντηση.