To άρθρο πραγματεύεται τη λειτουργία του χρώματος στα κείμενα της βυζαντινής ιστοριογραφίας μεταξύ του 13ου και του 15ου αιώνα. Μέσα από την ανάλυση της χρήσης των χρωμάτων και των αποχρώσεών τους γίνεται σαφές ότι το χρώμα αποτελεί μέσο με το οποίο οι συγγραφείς μεταφέρουν το πολιτικό και θρησκευτικό κλίμα της εποχής, προσφέροντας στον σημερινό αναγνώστη τη δυνατότητα διαφορετικής πρόσληψης της ιστορικής διήγησης. Για τον βυζαντινό αναγνώστη, το χρώμα εμπεριείχε ιδεολογικούς χρωματισμούς που προσδιόριζαν τη βυζαντινή ταυτότητα σε σχέση με άλλες πολιτικές και θρησκευτικές οντότητες και έτσι προάσπιζε την αυτοκρατορική ιδεολογία σε μια περίοδο έντονων αλλαγών.